[Z SZUFLADY]

Cześć!

Jako, że po (re)starcie bloga uległa zmianie - ale tylko trochę - tematyka, postanowiłam wprowadzić serię Z szuflady. Kiedyś pisałam bardzo dużo tekstów do szuflady. Trochę już brakuje w niej miejsca, dlatego chciałabym podzielić się z Wami chociaż częścią moich opowiadań. Przez wiele lat osiągałam mniejsze bądź większe sukcesy na arenie lokalnej i ogólnopolskiej. Wyżywanie się artystycznie w takiej formie towarzyszyło mi wiele lat.

Ba, swoją przygodę z blogowaniem zaczynałam (z dobrych 10 lat temu) od publikowania swoich wymyślonych historii. Nawet nie wiem czy obecnie istnieje coś takiego!

Teraz historia zatacza koło...

Nie wiem na ile ta seria się przyjmie. Nie wiem też w jaki sposób wy przyjmiecie ten pomysł. W końcu bardzo duża część moich czytelników to beauty blogerki.

Niemniej dzisiaj, z drżącym sercem, chciałabym zaprosić Was na pierwszą część historii mojego autorstwa.

(...) ludzie mają wrodzony talent do wybierania właśnie tego,

co dla nich najgorsze.

~ J.K.Rowling Harry Potter i Kamień Filozoficzny

Obecnie

Promienie słońca przedzierały się między antycznymi budynkami Mediolanu. Klara wynajmowała niewielki pokój z dala od centrum. Oprócz łóżka i niewielkiej szafy, w pomieszczeniu znajdowało się wolno stojące lustro.

To przed nim, niemal codziennie, szykowała się do pracy.

W skupieniu nakładała czerwoną szminkę, która wykańczała jej pracowniczy dress code. Jak zaprogramowana maszyna, wyczesywała włosy, upinając je w wysokiego koka. Na głowę założyła charakterystyczny toczek. Sprawnym ruchem poprawiła marynarkę, rzucając ostatnie spojrzenie na swoje odbicie w lustrze.

Wyglądała perfekcyjnie.

Stewardesą, była od ponad dziesięciu lat. Zrezygnowała z marzeń o wyższym wykształceniu, po maturze aplikując od razu do linii lotniczych. Po tygodniach wylanych łez, przyzwyczaiła się do samotności poza granicami Polski.

Jej macierzystą bazą od samego początku był Mediolan. Jednak gdyby ktoś poprosił ją o krótki spacer po mieście, raczej nie byłaby w stanie tego zrobić. Była uzależniona od latania. Od startów i lądowań. Małe miało znaczenie to, co znajdowało się na ziemi. W chmurach odnajdywała spokój ducha.

Pomimo wczesnej godziny, na lotnisku panował gwar. Uwielbiała, dumnie kroczyć pomiędzy ludźmi, ubrana w mundur. Czuła się wtedy taka ważna, potrzebna. Ciągnąc za sobą niewielką walizkę, przedzierała się przez tłum.

Spóźnieni pasażerowie próbowali dotrzeć na czas do swoich punktów odpraw. Życie na lotnisku toczyło się zupełnie innym torem, niż to poza jego murami. Każdy z pasażerów miał swoją historię. Niektórzy wracali stęsknieni z emigracji do swoich rodzin, jeszcze inni wyruszali w podróże swojego życia. A byli też tacy, którzy siedząc, gdzieś w kącie ogryzali paznokcie, modląc się żeby koszmar lotu już dawno się skończył.

Stanęła w kolejce w zaprzyjaźnionej sieciówce sprzedającej kawę. Nigdy nie miała czasu, żeby wypić ją w mieszkaniu. Czekając na swoją kolej, obdarowywała wszystkich szczerym uśmiechem. Nie raz czuła na swoich plecach czułą wzrok gapiów, którzy gdzieś ukradkiem próbowali robić jej zdjęcie, którym później chwalili się wszystkim członkom swojej rodziny. Jednak tym razem, wpatrzony w nią wzrok nie ustępował. 

Był nachalny i przeszywający ją do szpiku kości.

Odwróciła się, by upomnieć osobę. 

Długo nie mogła jej zlokalizować, ale gdy ich wzrok w końcu się spotkał, zamarła.

Tłum ludzi gromadził się nad tablicą odlotów. Pasażerowie w panice szukali swoich lotów, przystając tam na moment i ruszając w dalszą drogę. Pomiędzy nimi, zawieszony między światami, stał mężczyzna z dzieckiem na ręku. 

To właśnie jego wzrok sparaliżował jej dalsze ruchy.

Po tysiąckroć wolałaby nie wiedzieć, kim jest.

Uff, i tyle! Albo aż tyle. Jestem bardzo ciekawa jak zaopatrujecie się na taką formę blogowania. Być może stanie się dla niektórych z Was możliwością, chociaż na chwilę, oderwania od obowiązków dnia codziennego.